ข้าพเจ้าเคยเกี่ยวข้องกับพระราชบัญญัตินี้ตั้งแต่ก่อนมีใช้เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ในฐานะเจ้าหน้าที่ด้านสิ่งแวดล้อมของ ACT ที่อ่านร่างในปี 1998 ฉันรู้สึกทึ่งกับความซับซ้อนและศักยภาพที่กว้างไกลของมัน ในฐานะเจ้าหน้าที่รัฐบาลกลางที่รับผิดชอบในการบริหารและปฏิรูปพระราชบัญญัติตั้งแต่ปี 2550-2555 ฉันพบปัญหาบางอย่างที่ระบุโดยการตรวจสอบในรูปแบบที่ไม่รุนแรง แต่ฉันก็ยังตกใจกับรายงานของเฮฮีร์ มันน่าสะอิดสะเอียนมากเสียจนแผนกแทบรับไม่ได้
โดยรวมแล้ว การตรวจสอบพบว่าแม้กฎหมาย EPBC จะอยู่ภายใต้
การทบทวน การตรวจสอบ และการไต่สวนของรัฐสภาหลายครั้งนับตั้งแต่เริ่มดำเนินการ การบริหารกฎหมายของกรมวิชาการเกษตร น้ำ และสิ่งแวดล้อมก็ไม่มีประสิทธิภาพหรือประสิทธิผล
ในขณะที่รัฐบาลให้ความสำคัญกับประสิทธิภาพ การขาดประสิทธิภาพทำให้ฉันกังวลมากที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการค้นพบที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียกว่า “การชดเชยด้านสิ่งแวดล้อม” มาตรการเหล่านี้ออกแบบมาเพื่อชดเชยความสูญเสียที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เช่น การสร้างเขตอนุรักษ์ธรรมชาติใกล้กับพื้นที่ที่ต้องเคลียร์
ในช่วงปีแรก ๆ ของกฎหมาย การชดเชยเป็นสิ่งที่หาได้ยาก ภายในปี 2558 พวกเขามีส่วนในการตัดสินใจเกือบ 90% ลดลงเหลือประมาณ 75% ในปีที่แล้ว ผลก็คือ ตอนนี้เราพึ่งพาการชดเชยเพื่อปกป้องสิ่งแวดล้อม ผู้ตรวจบัญชีทั่วไปพบว่าการขาดคำแนะนำและการควบคุมคุณภาพสำหรับการชดเชยได้นำไปสู่ ”ความเสี่ยงที่เกิดขึ้นจริง”
ตัวอย่างเช่น การชดเชยจะต้องได้รับการแมปและเปิดเผยต่อสาธารณะ เพื่อให้แน่ใจว่าถูกต้อง แต่แผนกนี้ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการสร้างทะเบียนสาธารณะเท่านั้น ในปี 2019 แผนกนี้ยังหยุดโหลดข้อมูลออฟเซ็ตเข้าสู่ระบบอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้มีโอกาสที่การชดเชยจะถูกลืมและอาจถูกทำลายในภายหลัง หรือสร้างเป็นครั้งที่สอง และด้วยเหตุนี้จึงถูกนับซ้ำ
Hehir อ้างถึงตัวอย่างหนึ่งที่กรมยอมรับการชดเชยสำหรับความเสียหายต่อที่อยู่อาศัยของโคอาลาในปี 2558 ซึ่งไม่เป็นไปตามมาตรฐานการชดเชย หลังจากการเจรจากับผู้พัฒนาและการมีส่วนร่วมจากสำนักงานรัฐมนตรี แผนกยอมรับการชดเชย ที่แย่กว่านั้น ผู้พัฒนารับประกันการชดเชยการไม่ปฏิบัติตามในอนาคตสำหรับการพัฒนาครั้งที่สองในปี 2018 โดยโต้แย้งว่าสอดคล้องกับการตัดสินใจครั้งก่อน
นอกเหนือจากเรื่องการเมืองและความล้มเหลวในการปกป้อง
สิ่งแวดล้อมแล้ว คดีนี้เผยให้เห็นประเด็นทางกฎหมายที่สำคัญ ภายใต้กฎหมายปกครอง การตัดสินใจถือเป็นโมฆะหากเกี่ยวข้องกับ “การพิจารณาที่ไม่เกี่ยวข้อง” การชดเชยในการพัฒนาหนึ่งในปี 2558 นั้นไม่เกี่ยวข้องกับการชดเชยในการพัฒนาอื่นในปี 2561 อย่างแน่นอน
อ่านเพิ่มเติม: กฎหมายสิ่งแวดล้อมล้มเหลวในการจัดการกับเหตุฉุกเฉินการสูญพันธุ์ นี่คือหลักฐาน
นอกจากการชดเชยแล้ว ผู้ตรวจบัญชีทั่วไปได้เน้นย้ำถึงความเสี่ยงที่สำคัญ เช่น การแผ้วถางที่ดินเพื่อการเกษตรที่ไม่ได้รับอนุญาตในปริมาณสูง และการไม่ปฏิบัติตามการพัฒนาที่อยู่อาศัยและเหมืองแร่ แผนกได้เสนอการดำเนินการเพื่อแก้ไขปัญหา แต่ไม่มีความคืบหน้าใด ๆ
และรายงานพบว่าการเตรียมการเพื่อตรวจสอบว่าเงื่อนไขการอนุมัติได้รับก่อนเริ่มงานในโครงการนั้นไม่เพียงพอหรือไม่ ซึ่ง “ทำให้แผนกอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ดีในการป้องกันผลลัพธ์ด้านสิ่งแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์”
ท้ายที่สุดแล้ว หน่วยงานรัฐบาลกลางไม่มีเครื่องมือในการแยกแยะว่าผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมเป็นผลจากกฎระเบียบของตนเอง หรือปัจจัยอื่นๆ เช่น โครงการของรัฐหรือสภาพอากาศที่รุนแรง โดยพื้นฐานแล้วไม่ทราบว่าพระราชบัญญัตินี้ส่งผลดีต่อสิ่งแวดล้อมหรือไม่
พระราชบัญญัติ EPBC นั้นยังคงเป็นเครื่องมือที่ทรงพลัง จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน แต่ปัญหาที่สำคัญกว่านั้นอยู่ที่กระบวนการที่ควรสนับสนุน: แผนและนโยบาย ระบบข้อมูล และการจัดหาทรัพยากร
อย่างที่ฉันเขียนเมื่อเดือนที่แล้วระหว่างปี 2013 ถึง 2019 งบประมาณของแผนกสิ่งแวดล้อมของรัฐบาลกลางถูกตัดลงประมาณ 39.7%
และในขณะที่การบริหารพรบ.อย่างมีประสิทธิภาพนั้นต้องการข้อมูลที่ดี แต่ก็ยากที่จะเกิดขึ้นได้ ตัวอย่างเช่น แผนระดับชาติด้านข้อมูลสิ่งแวดล้อมที่จำเป็นมากซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 2010 ไม่เคยได้รับทรัพยากรอย่างเหมาะสมและถูกยกเลิกในภายหลัง
อ่านเพิ่มเติม: กฎธรรมชาติของเรากำลังได้รับการซ่อมแซม นี่คือ 7 สิ่งที่เราต้องแก้ไข
เจ้าหน้าที่ถูกจำกัดที่นี่ ขอบเขตการตรวจสอบไม่ขยายไปถึงการตัดสินใจของรัฐบาลที่กำหนดประสิทธิภาพของแผนก และแผนกจะไม่บ่นว่าการตัดสินใจของรัฐบาลทำให้มีตัวเลือกน้อย
ดังนั้น ในขณะที่สำนักงานตรวจสอบบัญชีและแผนกอาจเชื่อว่าการตัดเงินจำนวนมากจากภาครัฐเป็นปัญหาพื้นฐาน แต่ก็ไม่มีใครพูดเช่นนั้นได้ ฉันไม่ได้แก้ตัวกับผลงานที่ย่ำแย่ของแผนก แต่แผนกนั้นต้องจัดการกับสิ่งที่ได้รับ เมื่อเผชิญกับผลการตรวจสอบที่สำคัญ จะทำได้เพียงให้คำมั่นว่าจะ “จัดลำดับความสำคัญ” ทรัพยากรเท่านั้น
